Je weet wel, zo’n circuitje op de sportschool. Eén van de meest begeerde gespreksonderwerpen is natuurlijk ‘wat doen we onszelf toch allemaal aan?’ Dat wij dames liever niet als een rollade aantreden op het strand komende zomer is vanzelfsprekend een hot item. Een collega sportschoolbezoekster riep bij het verlaten van het etablissement verzuurd: ‘en morgen weer naar het werk, da’s pas écht afzien!’

Je weet wel, zo’n circuitje op de sportschool. Eén van de meest begeerde gespreksonderwerpen is natuurlijk ‘wat doen we onszelf toch allemaal aan?’ Dat wij dames liever niet als een rollade aantreden op het strand komende zomer is vanzelfsprekend een hot item. Een collega sportschoolbezoekster riep bij het verlaten van het etablissement verzuurd: ‘en morgen weer naar het werk, da’s pas écht afzien!’

Enigszins beduusd bleef ik achter op het roeiapparaat. Pijn in mijn hart omdat ik het betreur dat er mensen zijn die hun werk als noodzakelijk kwaad ervaren. Een confronterend randje ook, omdat ik dit gevoel maar al te goed herken. Tot voor twee jaar geleden speelde ik dag in dag uit uiteenlopende kantoorrollen. Opgeprikt in mantelpakjes bekleedde ik hooggewaardeerde functies en werd daarvoor rijkelijk beloond. Desalniettemin voelde ik mij een met zoetigheid omhulde illusie in de lucht.

Zielloos strompelend over de bodem des levens, met als kers op de taart een dikke vette burn-out, zag ik in dat ik pássie wilde proeven. Het wilsbesluit op zoek te gaan naar mijn authentieke plek, was slechts het prille begin van een ‘circuitje’ van een geheel andere orde waarin de lenigheid van mijn bewustzijn behoorlijk zou worden uitgedaagd en opgerekt.

En jij, hoe werkt dat bij jou!? Spring jij fris en fruitig uit bed met kriebels in jouw buik omdat er weer een dag begint in de kleurrijke speeltuin waarin jíj mag schitteren? Of sta jij je nog te verwonderen over de kleuren van de regenboog? Word jij af en toe, doch herhaaldelijk, door een gevoel van leegheid overvallen? Heb jij zo nu en dan een kriebelig gevoel in jouw borststreek en wéet je stiekem dat je er iets mee moet? Dein jij, ondanks deze om aandacht smekende sensaties, vervalst geriefelijk mee met de onbevredigende stromen van jouw omgeving in de hoop dat ‘het’ wel over zal gaan? Maar waarom!?

Jij hebt, net als ik, unieke talenten meegekregen die erom schreeuwen gebruikt te worden. Ze werden alleen jóu in deze samenstelling toevertrouwd om exact datgene te doen waar jouw dienstbaarheid en geluk samenvallen. Ergens ben je ze verloren, althans zo lijkt het. Maar ze zijn niet weg. Je bent je er alleen niet meer van bewust. Regelmatig zullen thema’s, waar jij de stille stuwkracht van je ziel ervaart, jouw levensweg kruisen. Die euforische momenten van herkenning laten wij vaak ongemerkt voorbij zweven. Of we doen ze af als niet realistisch.

Júist door hoe onzeker wij als mensen zijn, en hoezeer we neigen naar iets onveranderlijks, zullen we nooit in staat zijn om onze diepere idealen na te jagen. Ja, wij voelen éven een moment van verworven verrukking wanneer we bijvoorbeeld het vliegtuig instappen richting een exotisch oord, een copieuze maaltijd genieten in een restaurant of onze garderobekast rijkelijk aanvullen met zojuist gescoorde trendy uitdossingen. Deze geneugten om ons op te laden hebben we méér dan verdiend, zo vinden wij. Want tegelijkertijd zijn we massaal aan het stuntelen en lopen we op onze tenen om binnen de maatschappelijke lijntjes en de onszelf opgelegde kaders te manoeuvreren.

Dus werken wij onszelf een slag in de rondte, zodat we voldoende geld hebben om zo vaak mogelijk vleugjes vrijheid en blijheid bij elkaar te scharrelen en onszelf weer op kunnen laden. Hoe kan het zijn dat jij deep down van binnen, terwijl je jouzelf verwent met van alles en nog wat, tóch leegheid en onrust ervaart? Een gevoel dat op momenten herhaaldelijk persisterend aan de binnenkant van jouw borststreek blijft kriebelen? Datgene wat om aandacht schreeuwt, kán niéts anders zijn dan dat ‘iets’ wat jou zóveel voldoening geeft dat geld geen rol meer speelt.

Hoe gevuld, avontuurlijk en vrij zou jij je voelen wanneer jíj buiten de gebaande paden durft te gaan om joúw schat te vinden en te realiseren? Dit zal jou in staat stellen om het verschil te ervaren tussen kortstondig plezier en langdurige vreugde. Het pure hart is de enige sleutel naar vrijheid en blijvende vervulling.

En natuurlijk is de weg daarnaartoe niet geplaveid. De rode loper ligt écht niet uit hoor! Ook ik word volcontinue geteisterd door onbestemde gevoelens van onstandvastigheid. Een tsunami van worst-case scenario’s met slapeloze nachten passeren de revue, terwijl ik mijzelf afvraag waar ik in gódsnaam mee bezig ben. Mijn, al dan niet vermeende, zekerheden overboord gooien om een stap in het luchtledige vacuüm te zetten? Ben ik niet goed bij mijn hoofd ofzo!? Grootsheidswaanzin ontpopt uit een moment van volledige verstandsverbijstering dekt enigszins de lading van dit ridicule idee! Wát als ik de huur niet kan betalen? Wát als ik mijn kinderen niet kan voeden? Wat als ik ziek word?

Wát als ik erop durf te vertrouwen dat, wanneer ik doe waar ik voor geboren ben, mij precies datgene aangereikt wordt wat ik nodig heb om te schitteren!? Als iemand mij deze gedachte een paar jaar geleden had voorgeschoteld, had ik de desbetreffende persoon direct doorverwezen naar Parnassia. Ontelbaar vaak overwoog ik veilig terug te gaan naar een kantoorbaan. Maar mijn hart stopt spontaan met kloppen bij alleen al de gedachte daaraan! Ik ben al teveel ‘behekst’ door mijn sprankel om nog een stap terug te kúnnen doen. Én de afscheidsopmerking in de sportschool doet mij exponentieel versterkend inzien dat ik, hoe onzeker en spartelend ontheemd ik mij ook voel zo nu en dan, door móet gaan met het vervullen van mijn ‘passie in het ongewisse’.

Já, in gedachten líjkt het vaak meer vergenoegend om je te bevinden op een comfortabel cruiseschip en het leven aan je voorbij te laten dobberen. Veel aanlokkelijker dan het aangaan van al die onvoorspelbare uitdagingen, prutsend en ploeterend in een rubberen opblaasbootje.

Maar deze avontuurlijke beproevingen dienen er juist toe je meer te overtuigen van wie jij daadwerkelijk bent; jou het gevoel te geven dat je lééft. Dus dáns, zíng, lách, knóei en verbrás! Proef jouw dromen met bezieling. Sta op en herinner jouzelf. Want leegheid eindigt waar oneindigheid begint…