Daar lag ik dan zomaar ineens op het grauwe betonnen trottoir. De spieren in mijn lijf waren onbegrijpelijk onbestuurbaar. De enige herinnering die ik had, was een kijkje in het paradijs om daarna weer bruut de pijnlijke realiteit ingeworpen te worden.  Enige jaren geleden brak het balkon waarop ik stond af. De val van elf meter…