Hoe overgave verbinding ontknoopt

Gisteren was het weer eens zo ver. Zo nu en dan word ik daardoor overmeesterd. Een onrustig gevoel van binnen. Dat kan over van alles gaan. Dan moet ik er even uit, naar buiten. Ervoor zorgen dat ik het onbewuste in mij de ruimte geef. Dusdanig dat ik me kan ontketenen van datgene wat mijn vrije ‘zijn’ blokkeert op dat moment. Ik weer puur vanuit mijn hart kan handelen.
Ik besloot mijn kite uit de gangkast te bevrijden en naar het strand te gaan. Mijzelf te verliezen in de prikkelende sensaties van de vloeiende zachte streling van de zee. Me mee te laten voeren in het liefdevol stoeien tussen energie en materie. In de symbiose van de onzichtbare warme bries en het kleurrijke transparante plastic van mijn kite.
Toen ik de kite uit mijn rugtas nam, kwam ik er al snel achter dat het even zou gaan duren voordat ik kon genieten van de beroering waarnaar ik zo verlangde. De vierentwintig meter lange lijnen waren dusdanig met elkaar verstrengeld dat ik daar eerst even de tijd voor moest nemen.
Daar baalde ik van. Maar goed. Even snel doen en dan genieten, was mijn optimistische insteek. Positief gestemd startte ik de exercitie. Maar dit proces, wat ik vol vertrouwen op een snel resultaat en daarom rustig aanging, liep binnen no time uit op een enorm handgemeen tussen de touwen en mijn ego. Hoe sneller ik de veldslag wilde winnen en dit forceerde, des te meer leken de touwen de behoefte te voelen hun veiligheid bij elkaar te zoeken en zich aan elkaar vast te klampen.
Binnen tien minuten zat alles weer bruut in de tas gepropt en was ik op zoek naar een andere invulling om mijzelf uit mijzelf te bevrijden. Ik besloot te gaan wandelen. Maar iets hield mij tegen. Het gaan wandelen voelde als een metafoor voor het wegrennen van mijn eigen inwendige conflict. De touwen waren de visuele en tastbare versie van de innerlijke worsteling waar ik mee te dealen had. Ik voelde dat ik de ontknoping aan moest gaan. Mijzelf in de ziel kijkend. De pijn voelen. In berusting en vol overgave. Met alle mogelijke uitkomsten van dien.
Ik heb er twee uren over gedaan. De touwtjes centimeter voor centimeter repetitief en zo nu en dan terugvallend uit elkaar halen. Daarnaast aandacht betrachtend voor de aanvullende sensaties die de natuur te bieden had. Zoals het zonnetje ook in mijn hart, de zachte liefelijke bries strelend langs mijn huid, de meditatieve ruis van de zee die mijn oren verwenden en de rondvliegende veertjes in de warme honingachtige herfstlucht als beeldspraak voor de Liefde.
Ik vond mijn hart terug. Verbindingen kosten tijd, ook met jezelf, laat staan wanneer er sprake is van meerdere lijntjes.

De terugval met mijn talenten als parachute

Zo nu en dan heb je dat. Ondanks dat, of juist mede doordat, je je passie volgt je ook het gevoel kan hebben je ritme kwijt te zijn. Dat je vanuit je eenheid vergeet te stralen omdat tijd en ruimte opgeslokt worden door .. tsja door wat eigenlijk?

Afgelopen weken waren behoorlijk vervullend maar ook vullend. Allemaal spannende en leuke dingen die ik met open armen wilde verwelkomen. Ik had het universum er immers om gevraagd. Nu ‘kreeg’ ik het. Dus wilde ik alles geven wat ik in mij heb.

En ook ik heb ondanks mijn passie ‘maar’ vierentwintig uur in een dag, tien vingers aan mijn handen, twee oren aan mijn hoofd, één hart in mijn lijf en mijn behoefte aan loyaliteit. 

Ik was dus inderdaad even mijn ritme kwijt. Iets wat een aantal jaren geleden een ‘gevalletje onherroepelijk mijzelf oneindig cumulatief verliezen’ inhield. Wat ik nu met trots wil, kan en durf te delen is dat ik het moment van het risico op mijzelf compleet voorbij te lopen herkende en erkende. En dat ik precies voelde welke talenten ik kon aanwenden om het tij, waarin ik hoe dan ook niet meer wil belanden, te keren.

Mijn grondvester vroeg mij om mijzelf af te zonderen van prikkels en tijd alleen door te brengen. Mijn atleet verleidde me, hoe groot de fysieke weerstand ook was, mijn lijf over ‘bloed-zweet-en-tranen’ grenzen heen te laten stappen.

Mijn schrijver smeekte me om mijn gevoelens een samenstelling te geven van letters en spaties die de lading en smaak dekte zodat ik het kan overbrengen op anderen.

Mijn vrouwe natuur openbaarde zich tijdens het hardlopen aan de kust dusdanig niet te weerstaan dat ik eerbiedig op mijn hurken ben gaan zitten om intens te genieten van het spelen van de oranje zon, de woest-wilde golven en de mystieke essentie van een kleurrijke regenboog met een overgave alsof ik mij in de hemel waande. 

Door mijn talenten de ruimte te geven waarnaar ze zo intens schreeuwend verlangden, voel ik mijn ziel weer sprankelen en hervond ik mijn inspiratie om te creëren en te delen met anderen. Ik heb mijn ritme weer terug. Ik ben weer.

Geef ons tijd van traagheid

Muziek. Geuren. De zee. Jaargetijden. Spontane momenten. Alles heeft een connectie met jou.

Hoe zou jij je hierover voelen? Hoe zou jij daar naar kijken? Wat zou jij zeggen? Geloof jij in synchroniciteit? Ervaar jij dat ook? Jij bent overal om mij heen. Alsof mijn ziel en gedachten nog niet voldoende doordrenkt zijn met jou. Waar ik me ook bevind, alles ademt jouw aanwezigheid eveneens.

Als ik zeg dat ik naar je verlang, bedoel ik dat ik me afvraag. Ik vraag me af hoe de momenten eruit zouden zien wanneer wij weer even samen mochten zijn. Of wij dan op ons best zouden zijn. Met ruimte voor onszelf en om van elkaar te houden. Hoe wij een blik van verstandshouding zouden uitwisselen te midden van de vele anderen. Onszelf verliezend en vindend in elkaar.

Als ik zeg dat ik me overspoeld voel, bedoel ik dat ik vaak de oren van je hoofd klets. De ruimte tussen mijn energie en de tastbare wereld is dan enkel gevuld met jou. Ik praat zoals ik wilde dat het zou zijn. We dagen elkaar ook zeker uit. Ik houd wel van wat weerstand. Maar we maken het altijd weer goed. En weer goed.

Als ik zeg dat ik je mis, bedoel ik dat ik me een voorstelling van jou probeer te maken. Ik probeer me in te beelden wat je doet en te duiden waar jij bent. Ik probeer jou voor me te halen in de beste versie van jouzelf. Ontspannen. Levenslustig. Liefdevol. Vrolijk. Zacht. Kracht, ook kracht. En ik hoop dat je dan al die dingen bent. Ik stel me jou zo voor.

Als ik zeg dat ik me leeg voel, bedoel ik dat ik staar. Ik betrap mijzelf er pas na wat luttele minuten op en ik ben er nooit zo zeker van wat het nu was dat ik dacht. Maar wat ik wel weet, is dat jij het was. Misschien was het niet eens een gedachte. Gewoon een gevoel. Het perfecte streven in realiteit. Simpelweg meebewegen op het ritme en wegdromen in de energie die puur en van ons samen is.

Als ik zeg dat ik me gebroken voel, bedoel ik dat ik huil. Meestal doe ik dat niet hoor. Sta ik mijzelf dat niet toe. Maar zo nu en dan breekt verdriet door en over mijn verdediging. Een liedje. Een geur. Dan is het plotsklaps gebeurd en ben ik een samenraapsel van spijt en verlangens. Maar kort daarna voel ik me alweer lichter. Nog dichterbij en een onderdeel van ons.

Als ik zeg dat ik me verscheurd voel, bedoel ik dat ik denk. Zoals echt denken. Ik denk over de manier waarop ik kan veranderen. Hoe de brug te nemen van overleven naar leven. Lange, lange overdenkingen afgeleid door buiten zijn, schrijven, muziek en ook wijn. En ik ben je dankbaar. Want zonder jouw aanwezigheid, zou ik nooit hebben kunnen inzien wat mijn eigen dolen en dwalen mij zou kunnen kosten als ik me er niet tegen zou verzetten.

Als ik zeg dat ik een gat in mijn ziel voel, bedoel ik dat al deze woorden weinig doen om het kleine stille gevoel binnenin mij te rechtvaardigen of ruimte te geven. Maar laten we delen en laten we helen dwars door ruimte en een universum vooruit. Geef ons tijd van traagheid waarin we herinneren en vieren hoe het nu en altijd al was.