Wij zijn rechtmatig eigenaar van ons hart en mogen het geven aan wie, waar, wanneer en hoe wij willen. Als vrije ziel kwamen wij op aarde. Vrijheid is onze essentie, ook in de Liefde. Liefde wil stromen.

Liefde is te waarachtig om haar te verbinden aan vormen en normen. Hoe zou onze reis verlopen wanneer we trouwhartig en open mee zouden vloeien op de deining van de stroom van verbindingen om zo dicht mogelijk bij onze eigen essentie uit te komen?

Wanneer we de ruimte zouden nemen om in vrijheid met elkaar te onderzoeken welke vormen van intimiteit er mogelijk zijn zonder er een label of een verwachting aan te hangen?

Aan het einde van het leven is het antwoord op maar één vraag belangrijk: ‘wat heb jij met de Liefde gedaan?’

De Liefde. Wat is de Liefde? Helaas wordt zij niet altijd ten volste begrepen en geleefd. Ook ik heb haar een periode van mijn bestaan vanuit een te nauwe kokervisie ervaren en niet geëerd in haar volste potentie.

Waar kom ik vandaan, hoe verhoud ik me nu tot de Liefde en waarnaartoe ben ik onderweg? Wat heb ík met de Liefde gedaan? Ik sta op het punt om mijn waarheid over de bron van Liefde te delen. 

Decennia lang zat ik op dat ene takje. Vastgekluisterd door een laag zelfbeeld, hunkerend naar Liefde en erkenning van buitenaf. Onder andere de opvoeding door mijn moeder die – zonder twijfel goedbedoeld – stelselmatig haar eigen emotionele en ambitieuze onvermogens op mij projecteerde en seksueel misbruik door een man in mijn kleutertijd, hebben de nodige krassen op mijn ziel gekerfd.

Het werd me vroeg duidelijk dat voor niets de zon opkwam, dat ik alert moest zijn en dat ik mijn visie op dingen maar beter voor me kon houden. Ik voelde me doorgaans onveilig en vertrouwde zowel de meeste mannen als vrouwen niet. Het was dan ook geen verrassing voor mij dat ik als mens al snel verwijderd geraakt was van mijn intuïtie, vrije ziel en het grotere geheel.

Mijn comfortabele standje werd die van de doorgeslagen mannelijke energie. ‘Ik strijd dus ik besta’, was mijn wapenspreuk. Gaandeweg ontdekte ik dat ik de keuzes van anderen kon beïnvloeden. Wanneer ik mij op een bepaalde manier gedroeg, mocht ik als uitverkorene van de klas in de pauze met de meester mee vissen en kozen ze mij als aanvoerder van het hockeyteam. Goede cijfers en sportprestaties werden beloond met aandacht en liefde. Aanpassen en mijn best doen werd mijn veilige modus. Minor detail was dat ik er langzamerhand wel een fulltime job aan had om mijn zelfbeeld in stand te houden.

Naarmate ik opgroeide, werd ook de liefdesverbinding een onderdeel van het sociale leven. Ik voelde me daarin zo anders dan anderen. Naast dat ik me veiliger voelde bij meisjes, kon ik de wijze waarop in mijn omgeving invulling werd gegeven aan het begrip Liefde niet begrijpen.

Waarom blijven mensen bij elkaar terwijl ze elkaar pijn doen? Waarom is fysiek contact zo allesbepalend? Waarom is het belangrijk of je een man of een vrouw bent? Wat is Liefde? De vele dieperliggende sluimerende vragen waren te overweldigend voor mij en ik besloot mee te bewegen in de mainstream. Lang heb ik het seksueel misbruik ingezet als dekmantel voor mijn keuzes omdat ik mij schaamde voor het feit dat ik de voorkeur gaf aan de verbinding met vrouwen.

Buiten dat ik Liefde en erkenning buiten mijzelf zocht, was er nog een terugkerend patroon dat geen voedende bodem bood voor een gelijkwaardige liefdevolle verbinding. De vrouwen die vol overgave voor mij kozen, wees ik af. Stelselmatig trok ik vrouwen aan die verlangden naar een liefdesverbinding met een man.

Ze brachten altijd reserves in, waren niet in staat om zich te openen en volledig voor de verbinding met mij te kiezen. Het uiterste wat ik daarin heb meegemaakt, is dat ik ermee heb ingestemd dat mijn vriendinnetje onze speciale verbinding twee jaar lang geheim heeft gehouden.

Naast dat het me pijn deed en me het gevoel gaf hun Liefde niet waard te zijn, was het tegelijkertijd veilig voor mij. Ik kon de mij zo vertrouwde modus, het strijden voor het verdienen van aandacht en Liefde, blijven aannemen.

Mijn gestuntel en pogingen om niet alleen te hoeven zijn. Meer dan een fundamentele wereldreis op zoek naar de zoveelste zelfafwijzing was het niet. Ondanks dat het mij aan aandacht niet ontbrak, voelde ik mij niet geliefd, niet gewaardeerd en bovenal niet vrij.

Ook op zachte wijze kun je de wereld schudden.

De grootste confrontatie met mijn onvermogen kreeg ik gepresenteerd toen ik mijn spiegelbeeld, mijn andere helft, mijn tweelingziel ontmoette.

Het moment waarop wij elkaar in de ogen keken, kreeg ik de bevestiging dat de hemel bestaat. Ik had het gevoel dat onze energieën ter plekke samensmolten in een eeuwigdurende eenheidservaring. Een plek waar ik voor altijd zou willen zijn.

Maar die zijnstoestand duurde niet lang. Want, hoezeer we daar als mens naar verlangen, de verbinding met je tweelingziel heeft niet primair als doel de romantische Liefde met elkaar op aarde te vieren. Omdat je elkaars tegenpool bent op alle vlakken, spiegel je elkaar op ongefilterde rauwe wijze wederzijdse onvermogens. Alhoewel je je op de diepere lagen intens tot elkaar aangetrokken voelt, is bijna onmogelijk om samen te zijn.

In de onderlaag voel je volcontinu een onvoorwaardelijke liefdesstroom en trek je elkaar aan. En in het dagelijks leven stoot je elkaar onvermijdelijk af. Je kunt het zien als twee onverenigbare bipolaire magnetische velden op alle mogelijk denkbare dualiteiten.

Daar waar ik autonoom en vrij in het levens stond, had zij voor een voorwaardelijke verbinding met een man gekozen. Waar ik stelselmatig ervoor koos buiten de lijntjes te kleuren en de grenzen op te zoeken, werd zij geleid door een grote mate van plichtsbesef en verantwoordelijkheid.

En daar waar ik niet in staat was te ontvangen, was het voor haar onmogelijk om vol overgave te geven. Op precies dat vlak waarbij je in jezelf de balans nog niet hebt gevonden, spiegel je de ander.

Maar omdat we wel één zijn op de aller diepste laag, en ik in de beginfase had mogen proeven aan die eenheidservaring, bleef mijn wil vasthouden aan een invulling van onze verbinding in een vorm passend in het beeld van de maatschappij. De eerste drie jaren bleef ik de vervulling, tegen een dieper beter weten in, bij haar zoeken.

Maar volwaardig bestaansrecht kreeg ik wederom niet en ook deze verbinding werd weer omhuld door een deken van geheimzinnigheid en toneelspel. Ik bewoog mee met haar verlangen de voorkeur te geven aan de uiterlijke wereld boven haar innerlijke geografie.

Ik raakte in essentie steeds verder van mijzelf verwijderd door telkenmale niet trouw zijn aan mijn diepere verlangens uit angst om haar kwijt te raken. Tot ik het inzicht kreeg dat de hoogtepunten niet meer opwogen tegen het verdriet en de pijn en ik me de vraag herinnerde die ik mijzelf ooit stelde. ‘Is dit nu Liefde?’ 

Tussen de tranen van onvermogen door zag ik in dat de dynamiek tussen ons een afspiegeling was van de worstelingen die ik had met en in mijzelf. Deze bewustwording dwong mij ertoe de spiegel die zij mij aanreikte te zien als een ultieme kans om de gaten in mijzelf te (h)erkennen en ermee aan de slag te gaan. Ik zag in dat duisternis geen duisternis kan verdrijven en ik besloot op zoek te gaan naar mijn eigen innerlijke lichtbron.

Om de harmonische verbinding met mijzelf te herstellen, was het belangrijk dat ik kennis zou maken met de vrouwelijke energie in mijn eigen gedragenheid in plaats die van buitenaf te halen. De enige sleutel naar zelfliefde was mijzelf te ontwikkelen in loslaten, overgave en berusting. Vandaaruit zou mijn magnetisch veld veranderen en zou ik uiteindelijk aantrekken waarnaar ik zo verlangde.

De kracht bleek om die even niet te hebben.

Het was de hoogste tijd om af te reizen naar de stilte. Waar ik eerder afleiding van buitenaf zocht, bracht ik ontzettend veel tijd door met mijzelf om op zoek te gaan naar mijn heilige graal.

Die staat van zijn waar ik datgene zou kunnen vinden wat onvoorwaardelijk bij me blijft. Waar onder alle gevoelens vrede heerst en onder alle gedachten stilte. Ik was nieuwsgierig en stond open voor de stroom in mij en wat er te gebeuren stond.

En ik kan niet ontkennen dat het onthechten, waarbij je enkel en alleen met jezelf overblijft, zo nu en dan een barre en eenzame tocht was. Met onderweg de metaforische snijdende wind, pijnlijke blaren en demonische angsten.

Ik ben van ver gekomen en vaak, wanneer ik dacht dat het niet erger kon, kwam er weer een laagje zwaarte bij of een tintje donkerte overheen. Maar wat een indrukwekkende reis is dat geweest. De zoektocht naar mijzelf en mijn dromen om die vervolgens te realiseren in de overweldigende intensiteit van de aardse dualiteit.

Nadat ik mijn waarheid had gevonden, kon ik geen concessies meer doen aan mijn diepste verlangens. Ik wilde Liefde op alle vlakken. Voor mijzelf, in verbinding met anderen en zelfs in mijn werk. Dat impliceerde het maken van keuzes en het loslaten van datgene dat mij niet meer paste. Met alle consequenties en bijbehorende uitdagingen van dien.

De bezoekjes aan de Voedselbank, om mij door de eerste onzekere maanden heen te helpen van het zelfstandig ondernemerschap als alleenstaande moeder, hebben mij leren ontvangen. Omdat het niet anders kon. Het doorvoelen van mijn leegheid heeft mij geleerd vol overgave te kunnen zijn met alles.

Met niks eigenlijk. De liefdevolle steun van de mensen om mij heen, hebben mij uitgedaagd te spelen met de balans tussen autonomie en verbinding. De onvoorwaardelijke aanwezigheid van de zee heeft mij de immer stromende creatieve passionele energie in mij gewaar gemaakt. 

Uiteindelijk heb ik de kracht gevonden om mij te ontworstelen aan het willoos meedrijven op de deining van de golven van mijn omgeving. Ik ben op het punt beland waar ik precies weet wie ik ben, wat ik wil en hoe ik wil delen. Ik heb ervaren dat er niets te zoeken is buiten mijzelf. Niets zal immers iets kunnen toevoegen aan wat ik ten diepste al ben.

Weet jij wel wat jij doet met mijn licht. Vuur vlieg je alles en overal.

En zonder haar uitnodiging was me dat niet gelukt. Ik ben haar onbeschrijfelijk dankbaar voor haar onvermogen zich op dat moment met open hart met mij te verbinden. Want daarmee heeft zij mij er onbewust toe aangezet een beeld los te laten en in openheid op zoek te gaan naar mijn volledige authentieke zelf.

Liefdesverbindingen zijn in essentie een proces van innerlijke zuivering. De ervaringstocht naar heelheid en onvoorwaardelijke Liefde en acceptatie van jezelf. Ik ben haar dankbaar voor het niet kunnen geven waarnaar ik toen zo schrijnend primair hunkerde.

Datgene dat ik, vanuit de kennis van nu, waarschijnlijk niet eens had kunnen dragen. Zodat ik het kon vinden waar het al die tijd al was. In mijn eigen gedragenheid. Mijn ware bevrijding is onze bevrijding.

Moge onze zielen elders dansen

intens, liefdevol en alles vervullend

en dat we ooit zoveel regen krijgen dat we samen groeien

komen daar waar de zon voor ons aan dezelfde kant staat

eindeloos fluister ik je dat toe

Liefde is geen behoefte, maar een ontvlamd hart en een betoverde ziel.

Alles wordt anders als je je eenmaal realiseert dat je altijd al vrij bent geweest. Het zonder conventie eerlijk en open kunnen zijn naar mijzelf en naar anderen over wie ik ten diepste ben en waarvan ik droom, is een ware bevrijding.

Op persoonlijk vlak wil mijn ziel niets liever dan ervaren hoe het is om af te wijken van de gangbare patronen en denkwijzen om anderen te inspireren ook op zoek te gaan naar hun eigen innerlijke vrijheid.

Door de dingen te doen in het leven waar ik de talenten voor heb gekregen, waar ik blij van word en dat te delen met anderen. Op dat snijvlak bén ik Liefde en heb ik in essentie niets meer nodig om mij geliefd, mooi of bijzonder te voelen. Dan hoef ik enkel te genieten van mijn vrije val met Liefde als parachute.  

Ik sta onvoorwaardelijk open voor verbinding. Het is alleen geen doel meer op zich. Ik heb mijn takje verlaten. Om een liefdevolle energie in te vliegen die mij optilt boven de wanklanken en beperkingen van de aardse dualiteit en waarin verbindingen worden gevierd als een toegewijde en gelijkwaardige expressie van het goddelijke Zelf. Met minder neem ik geen genoegen.

Ik heb geen vastomlijnd beeld waaraan verbindingen moeten voldoen. Ik bezie ervaringen vanuit het geheel, geniet in het moment en kies vanuit Liefde voor wat me voed.

Een verbinding is voor mij een uitwisseling van energie om elkaar op een hoger plan en richting innerlijke heelheid te tillen. Door de Liefde te ervaren op alle dimensies en rechtmatig eigenaar te zijn van mijn liefdesstroom, ongeacht wat de ander doet, kan ik licht blijven (geven).

Wij mensen verlangen naar innerlijke balans om zodoende onze unieke bijdrage, in welke vorm dan ook, op passionele en liefdevolle wijze te kunnen realiseren. De weg naar deze goddelijke heelheid loopt via het aangaan van verbindingen met anderen.

Juist omdat we daar worden geconfronteerd met de essentie van het leven: met eenzaamheid, verlatenheid, onvermogen maar ook met verwondering, verbinding en verlangen. Via menselijke uitwisseling groeit het bewustzijn van de ziel en het verlangen naar het ontwikkelen van een open hart. 

Het is één van mijn persoonlijke opdrachten om bij te dragen aan meer flexibele en ruimdenkende opvattingen over Liefde en seksualiteit.  Anderen te inspireren stoutmoedig te zijn en zichzelf toe te staan radicaal eerlijk te zijn vanuit hun ziel en vandaaruit te verbinden. Wíj mogen in het moment met anderen samenzijn, onszelf helemaal overgeven, en zijn of haar invloed toestaan om onszelf te doorgronden.

Dit is het. Het heeft geen woorden. Alleen een gevoel.

Mijn magnetisch veld is veranderd. De ultieme test kreeg ik onlangs. Het moment waarop mijn tweelingziel mij uitnodigde wat tijd met elkaar te delen na drie jaren separatie. Ik verheugde me zielsveel op ons weerzien.

Al mijn verwachtingen werden binnen no time omver geschopt. Ze vertelde me dat ze geen verbinding meer voelt met mij. Dat ze ons niet samen ziet zijn in dit leven. Niet in een volgend leven en zelfs niet in een parallel universum. Het voelde alsof een motorzaag mijn hart in tweeën spleet.

Niet omdat ik me afgewezen voelde. Maar omdat wij zo van elkaar verwijderd zijn en we elkaar daardoor niet kunnen vinden. Omdat ons samenzijn energie kost, in plaats van dat het ons vleugels geeft.

Vanuit liefdevol innerlijk weten besef ik dat zij haar eigen reis richting haar diepste waarheid mag afleggen. Omdat we nu eenmaal evenveel regen krijgen. Ik laat het verlangen om onze verbinding te willen redden en de arrogantie dat ik daar überhaupt invloed op heb los.

Ik wens haar met heel mijn hart het vermogen toe zich op eigen kracht met open hart te verbinden met zichzelf en met anderen. Ik vertrouw erop dat we ooit daar komen waar de zon voor ons aan dezelfde kant staat.

Liefde is eeuwig en kan niet verbroken worden. Door trouw te blijven aan mijn verlangens en ermee te stoppen dat van een ander te verwachten, ben ik vrij.

Dit is alles. Meer is er niet. De essentie.

Liefde is te waarachtig om haar te degraderen naar enkel het traditionele samenzijn waar we ons in deze maatschappij zo naartoe laten duwen. Liefde is zoveel meer dan dat. Het omvat licht en donker ineen.

En als ze in evenwicht zijn, is het leven een strelend stoeien van verbondenheid en individualiteit. Een prachtige mix van wild en wijs. Een perfect afgestemde dans tussen veiligheid en avontuur. Schijntegenstellingen die ons leren onze grenzen bewust te hanteren en tegelijk open en zacht te zijn van binnen.

Ieder van ons is op aarde om individuele uitdagingen aan te gaan en weer in verbinding te komen met zijn diepste zijn en beide polen. Door het in openheid aangaan van verbindingen, ongeacht de uitkomst en de vorm, vinden we stukjes van onze ziel terug. De ander vormt de brug tussen onze mannelijke en de vrouwelijke pool.

Door het leven te zien als een soulretrieval kunnen we eigenaarschap nemen op wie we ten diepste zijn en wat we bij willen dragen in dit ene kostbare leven in deze vorm. Het nodigt ons uit weer vrij in het nu te kunnen staan en onze levensenergie ten volste te benutten.

Die hebben we hard nodig om overeind te blijven in de stormen en stromen van deze tijd. Wie Liefde leeft, geeft anderen de impuls hetzelfde te doen. En Liefde is wat onze aarde meer dan wat ook nodig heeft.

‘We all walk each other home’

Het proces was een aantal dagen gaande. Diep in mij ontwikkelde zich een gevoel waarop ik gestaag grip verloor. Ik liet mij overnemen door een erg onprettige sensatie die niet terug te duiden was op een specifieke aanleiding of gebeurtenis. Ik zakte er steeds verder in weg. Diep en verraderlijk als drijfzand.

Doorgaans weet ik me prima te redden met mijzelf. Ik ben mij ervan bewust dat ik over een aantal talenten beschik waardoor ik binnen no time weer gevuld ben met levensenergie. Maar, ondanks dit heldere weten over een mogelijke ontsnappingsroute uit deze misère, verkoos ik toch willoos verder te dobberen in de golven van mijn innerlijke worsteling. Met als gevolg dat ik op een punt belandde waarop ik letterlijk weerstand tegen de weerstand ervaarde. 

Met wiskunde heb ik nooit hoge ogen gegooid. Mijn gemiddelde lag zo rond een matig vijfje. Maar één wijze les is me altijd bijgebleven. Het feit dat wanneer je een negatief getal vermenigvuldigd met een ander negatief getal, je een positieve uitkomst krijgt. Ik heb het nooit begrepen maar dat bood perspectief.

Dus besloot ik, ondanks mijn ‘bad-hair-day’, toch maar mijn hardloopschoenen aan te trekken. Tergend langzaam, continu op zoek naar excuses om nog niet te hoeven vertrekken, bewoog ik mij richting mijn fiets. Onderweg naar de duinen strooide ik in gedachten ongefundeerde verwensingen naar anderen die er eigenlijk helemaal niets aan konden doen dat ik zo in conflict was met mijzelf.

Eenmaal gearriveerd op de startplek van mijn parcours was het onvermijdelijke punt dan toch bereikt. Precies dit was de plek waar ik normaliter mijn pas wat zou versnellen om zodoende de intentie te plaatsen dat ik daadwerkelijk aan mijn activiteit zou gaan beginnen. Plichtsgetrouw, maar nog totaal onwelwillend, bracht ik mijn tempo wat omhoog. Het begin was er.

En natuurlijk zat mijn sportbeha ongelofelijk los waardoor ik werd geconfronteerd met stukken vlees waarvan ik me niet bewust ben wanneer ik op de bank zit. Ook werd ik uitermate geïrriteerd door een propje katoen in mijn sok bij mijn linker kleine teen en hing mijn broek zo nu en dan onder een om aandacht roepende vetrol. Tot overmaat van ramp voelde ik bij het tweede zandpad al dat ik naar het toilet moest en ik was nog maar net gestart..

Toen gebeurde het. Het gebeurde écht.

Zoals altijd wanneer ik mijn behoefte aan lichamelijke beweging en de natuur combineer, voelde ik de aanwezigheid van de steunende vader van mijn innerlijke kind. Een euforisch gevoel van berusting overviel me. Ik kon me overgeven aan het moment. Door mijzelf toe te staan dieper in mijzelf te komen, ongeacht of het prettige dan wel onprettige sensaties opriep, was ik in staat precies datgene te doorvoelen wat naar boven werd gebracht. En omdat alles er mocht zijn gebeurde er iets wonderlijks.

Ik zag de kleuren van de planten en de lucht om mij heen transformeren in een hemels tafereel. Ik stond met mijn hele hart toe dat de vogeltjes mij inspireerden te vertrouwen op mijn authenticiteit en vrijheid. En de zee overspoelde mij met haar onvoorwaardelijk diepe strelingen van Liefde.

Mijn Atleet bracht mij door zijn lichaamsbeheersing voor de zoveelste keer het inzicht dat mijn geest sterker is dan de beperkingen van mijn lichaam. Vrouwe Natuur ondersteunde mij in het openen van mijn innerlijke schatkist en hielp mij ego-patronen en innerlijke blokkades te zuiveren. En mijn Schrijver deelt nu met jou zijn ervaringen door middel van het woord dat meezingt met mijn hart.

De wetenschap over welke talenten ik beschik en hoe ze te voeden, is een verrijking van mijn leven. Mijn talenten ervaar ik als een bedding van innerlijke schatten waardoor ik word gedragen, gehoord en gekend. En de antwoorden liggen allemaal in mijzelf besloten.

Mijn bewustzijnstoestand definieert niet wie ik ben. Ik definieer mijn bewustzijnstoestand.

We leven in onzekere tijden.

Midden in de nacht schrok ik wakker.

Naast dat ik niet kon duiden waar ik was, had ik erg veel pijn en snapte ik eigenlijk niet waarom ik me niet gewoon kon omdraaien.

Nog onbegrijpelijker was het voor mij dat mijn pyjama zo hard was en geen mouwen bleek te hebben. Ik voelde me opgesloten en draaierig en alles deed schreeuwend veel pijn.

Het was alsof ik in het donkerste van het donkerste terecht was gekomen, een hel in een hel. Een koude eenzame plek in een tussenland ergens heel erg ver weg van alles wat me lief was.

Mijn enige verlangen was om te vluchten. Ik wilde wegrennen. Maar mijn lijf was niet in staat om dat verlangen om te zetten in actie. Alles wat ik wilde besturen, voelde als verlamd aan. Ik was niet eens vastgebonden voor zover ik kon zien.

Zoekende naar een verklaring voor dit, vooralsnog vermeende, gevangenschap kwam ik tot de conclusie dat iedere spier en zenuw in mijn lichaam wel degelijk was vastgebonden. Ik zat onzichtbaar gevangen in mijn eigen lichaam. Dit inzicht maakte dat ik me nog meer verloren voelde. Nog verder nergens heen .. en ik was vooral alleen.

Enkel hulp van buitenaf zou uitkomst kunnen bieden. Alleen iemand anders zou mij mee kunnen nemen naar een fijnere wereld. Een wereld waar het licht is en waar pijn geen toegang toe heeft. Alsjeblieft, laat iemand mij helpen ..

Mijn gebeden werden instant verhoord. Zoals dat gaat met duidelijk geformuleerde verlangens onderbouwd met redenen. Manifesteren kun je immers leren ( ;

Opeens stond ze daar!

Een vrouw met lang blond golvend haar. Ze was, op dat moment waarop zaken lastig te relativeren waren, werkelijk het allermooiste wat ik ooit had gezien. Zelfs de Taj Mahal was er niets bij.

Ze was zo intens adembenemend dat ik zeker wist dat zij de oplossing zou zijn voor alles. Het feit alleen al dat ze er was, maakte dat ik me een heel ander persoon voelde. Een verlicht persoon, een bofkont, de uitverkorene.

Ik zei tegen mijzelf: ‘.. kijk, een engel!’

Even waande ik mij in de hemel. Het feit dat de verlossing zo binnen handbereik lag, maakte dat ik de eerder genoemde ongemakken nog wel een momentje zou kunnen dragen.

Even bikkelen en voor ik het wist zou ik mij in hogeren sferen bevinden zonder nog enige vorm van pijn te ervaren. In een soort roes voelde ik mijn verliefd naar de engel kijken.
Tot de vermeende engel mij uit mijn natte droom haalde en tegen mij zei: ‘Ik ben Sophie, ik ben geen engel. Ik ben de nachtzuster en ik ben geen lieverdje’.

Daar lag ik dan weerloos met al mijn hoop gevestigd op deze dame. De pyjama was gewoon een gipsen korset waartoe ik wekenlang veroordeeld zou zijn en de mooie dame aan mijn bed de nachtzuster die dienst had.

Ik heb me in ieder geval zevenentwintig seconden kunnen onderwerpen aan een gecreëerde illusie en mijn daardoor in de hemel gewaand. Daarnaast kwam Sophie langs om mij een morfineprik te brengen.

Geloof me, dat waren écht cadeautjes.