Geef ons tijd van traagheid

Muziek. Geuren. De zee. Jaargetijden. Spontane momenten. Alles heeft een connectie met jou.

Hoe zou jij je hierover voelen? Hoe zou jij daar naar kijken? Wat zou jij zeggen? Geloof jij in synchroniciteit? Ervaar jij dat ook? Jij bent overal om mij heen. Alsof mijn ziel en gedachten nog niet voldoende doordrenkt zijn met jou. Waar ik me ook bevind, alles ademt jouw aanwezigheid eveneens.

Als ik zeg dat ik naar je verlang, bedoel ik dat ik me afvraag. Ik vraag me af hoe de momenten eruit zouden zien wanneer wij weer even samen mochten zijn. Of wij dan op ons best zouden zijn. Met ruimte voor onszelf en om van elkaar te houden. Hoe wij een blik van verstandshouding zouden uitwisselen te midden van de vele anderen. Onszelf verliezend en vindend in elkaar.

Als ik zeg dat ik me overspoeld voel, bedoel ik dat ik vaak de oren van je hoofd klets. De ruimte tussen mijn energie en de tastbare wereld is dan enkel gevuld met jou. Ik praat zoals ik wilde dat het zou zijn. We dagen elkaar ook zeker uit. Ik houd wel van wat weerstand. Maar we maken het altijd weer goed. En weer goed.

Als ik zeg dat ik je mis, bedoel ik dat ik me een voorstelling van jou probeer te maken. Ik probeer me in te beelden wat je doet en te duiden waar jij bent. Ik probeer jou voor me te halen in de beste versie van jouzelf. Ontspannen. Levenslustig. Liefdevol. Vrolijk. Zacht. Kracht, ook kracht. En ik hoop dat je dan al die dingen bent. Ik stel me jou zo voor.

Als ik zeg dat ik me leeg voel, bedoel ik dat ik staar. Ik betrap mijzelf er pas na wat luttele minuten op en ik ben er nooit zo zeker van wat het nu was dat ik dacht. Maar wat ik wel weet, is dat jij het was. Misschien was het niet eens een gedachte. Gewoon een gevoel. Het perfecte streven in realiteit. Simpelweg meebewegen op het ritme en wegdromen in de energie die puur en van ons samen is.

Als ik zeg dat ik me gebroken voel, bedoel ik dat ik huil. Meestal doe ik dat niet hoor. Sta ik mijzelf dat niet toe. Maar zo nu en dan breekt verdriet door en over mijn verdediging. Een liedje. Een geur. Dan is het plotsklaps gebeurd en ben ik een samenraapsel van spijt en verlangens. Maar kort daarna voel ik me alweer lichter. Nog dichterbij en een onderdeel van ons.

Als ik zeg dat ik me verscheurd voel, bedoel ik dat ik denk. Zoals echt denken. Ik denk over de manier waarop ik kan veranderen. Hoe de brug te nemen van overleven naar leven. Lange, lange overdenkingen afgeleid door buiten zijn, schrijven, muziek en ook wijn. En ik ben je dankbaar. Want zonder jouw aanwezigheid, zou ik nooit hebben kunnen inzien wat mijn eigen dolen en dwalen mij zou kunnen kosten als ik me er niet tegen zou verzetten.

Als ik zeg dat ik een gat in mijn ziel voel, bedoel ik dat al deze woorden weinig doen om het kleine stille gevoel binnenin mij te rechtvaardigen of ruimte te geven. Maar laten we delen en laten we helen dwars door ruimte en een universum vooruit. Geef ons tijd van traagheid waarin we herinneren en vieren hoe het nu en altijd al was.