Al drieënveertig jaar ben ik hier. In mijn vorige levens, zo werd mij onlangs verteld tijdens een bezoek aan een karmacoach, ben ik vele malen een eigenwijze zwerver geweest met alle vrijheid van de wereld. Dit verklaart een hoop voor mij, mede daarom gaat mijn ziel ‘moeten, willen en dreigen’ uit de weg. Mijn ziel verlangt ernaar vrij te zijn, te vliegen.

Succesverhaal

Ze noemden mij Maike. Ik had in deze incarnatie uitgerekend gekozen voor een gezin waar prestatie en materiële ambitie hoog in het vaandel stonden.

Goedbedoeld maakte mijn moeder er haar persoonlijke missie van haar niet verwezenlijkte dromen op mij te projecteren. Van jongs af aan werd ik opgestuwd om te moeten presteren aan de buitenkant. Ík zou een succesverhaal worden!

Authentieke zwerver

Het was een memorabele lentedag in 1976, de dag waarop ik voor het eerst bewust in de spiegel keek en dacht: ‘Hé, die knapperd, dat ben IK!’ Eén ding wist ik zeker, ík zou natuurlijk niet meegaan in die prestatiedrang! Maar ja, ik was dan ook nog maar anderhalf jaar oud met als ‘enige’ bagage de zielsherinneringen van mijn loopbaan als authentieke zwerver.

Uitverkorene

Naarmate ik ouder werd, ontdekte ik dat ik keuzes van anderen op aarde kon beïnvloeden. Wanneer ik mij op een bepaalde manier gedroeg, mocht ík als uitverkorene van de klas met meester Smit meevissen en zijn broodjes met leverkaas opeten en kozen ze míj als aanvoerder van het hockeyteam.

Goede cijfers en sportprestaties werden beloond met aandacht en liefde.

Conditioneringsgedachte

Na verloop van tijd kreeg deze conditioneringsgedachte de overhand. Ik wilde erbij horen en vond het belangrijk om het ‘goed genoeg te doen’. De continuïteit van het hele universum hing af van welke broek ik aan mijn kont had, met welke potentiële wereldleiders ik op het schoolplein gesignaleerd werd en hoeveel hockeyballen ik het goal in goochelde.

Aandacht was mijn zuurstof. Minor detail was, dat ik er langzamerhand wel een fulltime job aan had om mijn zelfbeeld in stand te houden.

Als bavianen op de apenrots

Gaandeweg werd het tijd voor het ‘serieuze’ leven. Nu ging hét gebeuren! Ik ontmoette anderen die eveneens in de ban waren geraakt van de verslaving het ‘goed genoeg te doen’. Sommige types wilden zich bewijzen, sloegen zichzelf op de borst en stonden als bavianen op de apenrots te brullen dat we met zijn allen absoluut linksaf moesten.

Samen met mij waren er anderen die zich offerden en zich gedroegen als behagende door het stof kruipende ja-knikkende onderdanen, een orgasme krijgend wanneer zij bij Gods gratie een schouderklopje kregen. Dit was voor mij de bevestiging dat ik goed op weg was. Zo hoorde het dus.

Gecreëerde illusie

Steeds groter werd de lacune tussen mijn essentie en de door mijzelf gecreëerde illusie. De geboorte van het fundament voor een instortend kaartenpaleis in spé werd daarmee een feit. Ik móest kiezen voor de juiste vrienden, de juiste baan en de juiste partner. Dat werd natuurlijk een baan waarmee ik stinkend rijk werd. Dat zorgde immers voor maatschappelijk aanzien en financiële rust.

Ik koos een partner die mij adoreerde. Een persoon bij wie ik overheersend kon zijn en bij wie ik daadkrachtig mijn mening kon verkondigen, iets wat ik in de boze grote mensenwereld niet durfde. Iemand die mij de liefde gaf die ik mijzelf niet kon geven.

Mijn sprankel doofde

Hoezeer ik ook mijn best deed tussen het noodweer door te laveren, ook ík kreeg te maken met tegenslag. Steeds vaker ging de stroming niet de beloofde richting uit. Ik bemerkte dat het leven, míjn leven, zijn eigen koers ging bepalen. Mijn sprankel doofde. Vol onbegrip liet ik mij, mentaal vechtend tegen alles en iedereen, fysiek willoos meevoeren met de stroming.

Vele met snijdende kou vergezelde golven van pijn, waaronder het heengaan van dierbaren, een bijna-doodervaring, een scheiding en een burn-out trachtten mij wakker te beuken. Tevergeefs.. ik voelde alleen onzekerheid en frustratie. Mijn knapzak genaamd ‘verleden’ werd langzaam maar zeker gevuld met verwijten, schuldgevoelens, verdriet en boosheid.

Van een uitbundige, grappige, liefdevolle levensgenieter veranderde ik gestaag in een angstige zure bom, verkerend in een enorme slachtofferrol.

Als een diva

Wat ik inmiddels wél had, was een goedgevulde bankrekening. Dé oplossing lag voorhanden; ‘ik ga spullen kopen!’ Ik besloot mijzelf te verrijken. Zo kon ik laten zien hoe goed ik het voor elkaar had; ik kon het echt iédereen aanraden!

Ik woonde in een dubbel bovenhuis met zes slaapkamers. Het interieur was harmonieus gevuld met de meest trendy meubelstukken. Waarom zou ik gordijnen kopen bij Ikea wanneer ik mij ook kwalitatief goede gordijnen kon permitteren van duizenden euro’s. Ik vond het geweldig mijn kinderen zodanig te kleden dat ze, als ze ontdekt zouden worden, direct klaar zouden zijn voor de catwalk.

Ik liep als een diva rond en schonk flessen, al dan niet dozen, Chardonnay leeg voor iedereen die mijn weelde ‘aankon’. Ik voelde mij fan-tás-tisch!

Een plee van tienduizend euro

Maar steeds wanneer ik even van dit euforische gevoel had kunnen genieten, kwam ik weer bij mijn naakte ontevreden zelf terecht. Dan zocht ik weer een nieuw project om in mijn sas te zijn. Ik kocht een plee van tienduizend euro, reed in een Beetle en was grootaandeelhouder bij Thuisbezorgd.nl. Ik was kampioen in het grijpen naar oplossingen buiten mijzelf als opvulling van mijn eigen holle bestaan. Ik greep als een rupsje nooit genoeg naar dure kleding, alcohol en medicatie.

Mijn cocon, om mijzelf te ontpoppen tot een prachtig mooie vlinder, zou ik op deze wijze niet bereiken. Ontredderd en tevergeefs verslond ik mijn, inmiddels vijfde, therapeut.

‘Ik word spiritueel!’

Ten einde raad riep ik mijzelf toe: ‘Ik word spiritueel!’ De zelfhulpboeken waren niet aan te slepen, ik ademde wierook, ging op yoga, boekte weekenden in stiltekloosters en herhaalde klakkeloos Hare Krishna-achtige affirmaties (God weet wat ik allemaal uitkraamde). En allemachtig… ook dát werkte maar tijdelijk!

Ten einde raad

Ik was ten einde raad en ik wist het écht niet meer. Daar zat ik dan een beetje burn-out te zijn op de kille plavuizen van de buurtsuper met mijn dikke bankpas en álle schappen waren leeg.. de oplossingen waren uitverkocht! Wat restte, was stilte.

Samensmelten van de golven

Nooit was het in mij opgekomen om even te bezinnen, te genieten van het magische spel van het stoten en het samensmelten van de golven. In rust en volledige overgave de afwisseling tussen de vloeiende zachte streling en de helse vloed van de zee gade te slaan.

Maar wát danste daar in mijn borststreek!!? Ik voelde mijn hartje sprankelen! Ik had mijn leven ijverig gewijd aan het trotseren van en vechten tegen de golven. Maar wat zou er gebeuren als ik, omdat ik daar zín in heb, mijn surfboard zou pakken en mij ín de zee zou storten, met de golven zou spelen?

Mijn ziel

Mijn dik betaalde positie in loondienst verruilde ik voor een baan bij de werkgever waar ik nooit ontslagen kan worden; mijn ziel. Ik begeleid anderen in hun zoekproces naar hún missie, geef interieuradvies en schrijf graag.

Mijn behaaglijke koopwoning heeft plaatsgemaakt voor een blokhut. Ik heb de perfectie van mijzelf ontmoet. Een prachtmens met wie de fysieke, emotionele, mentale en spirituele binding geen grenzen kent. Hierdoor heb ik een totaal andere kijk op Liefde gekregen; de vrije en onvoorwaardelijke versie.

Gevoelskwestie

Mijn hoofd probeert mij af en toe nog te verleiden in gevoelskwesties. Ondanks dat ik hem met vervroegd pensioen heb gestuurd, blíjft hij volharden. Wát een doorzettingsvermogen! Arme ziel. ?

Iets met donderwolken, lood in de schoenen en een takelwagen. De wijzers van de klok die tergend langzaam voortkruipen bij de dagelijkse dingen die er nu eenmaal bij horen en wrang vlug sprintjes trekken wanneer je iets met hart en zaligheid doet.

Je wilt graag je dromen volgen in plaats van door het leven kruipen, maar je weet niet hoe. Dus ga je maar gewoon zo door, want zo slecht heb je het nu ook weer niet.

Verder dan hier

‘Ik trok een streep:
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.
Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.
De zon scheen
en overal zag ik mensen,
haastig en ernstig,
en iedereen trok een streep,
iedereen ging verder.’

Innerlijke overtuigingen

Deze tekst laat mij schrijnend pijnlijk doorvoelen hoe bedreven wij volwassenen erin zijn telkens weer ons verstand een voorkeursbehandeling te geven bij de keuzes die wij maken. Hoe vaak is onze ziel niet het slagveld waarop onze innerlijke overtuigingen de strijd voeren tegen lustgevoelens en hartstocht. Konden we maar vrede stichten in onze ziel en de tegenstrijdige elementen samensmelten tot een harmonisch geheel. Rede én hartstocht zijn de ogen en de vleugels van onze vrij vliegende ziel.

Het oordeel van anderen

Zelden horen we kinderen zeggen: ‘Ik zal er eens goed over nadenken, ik kom er later op terug’. Weinig volwassenen zeggen: ‘Ik heb geen flauw idee waarom ik dit doe, maar ik word er blij van!’

De meeste van ons grote mensen zijn, mede door het belang dat we hechten aan het oordeel van anderen, het contact met onze passie verloren. Langzaamaan heeft de ruimte van ons innerlijk vuur plaats gemaakt voor veiligheid en zekerheden.

Het leven schiet alle kanten op en wij stuiteren willoos mee op het ritme om ons heen. Ondertussen hebben we een persistent knagend gevoel dat aan de binnenkant van onze borstkas klopt met de vraag: ‘is dit nu alles!?’ En naarmate we ouder worden, wordt dit gevoel steeds groter. Want uiteindelijk wil niemand ‘ongebruikt retour’.

Opzij schuiven

We vullen onze innerlijke leegtes met de door ons hoofd gecreëerde illusie van bevrediging die wij krijgen bij het afstrepen van allerhande lijstjes met feitelijk onbenullige dingen. We hollen van de ene energie slurpende bezigheid naar de andere, komen tijd tekort om te doen wat we denken te willen en het niveau van de ziel wordt opzij geschoven. Juist datgene wat de innerlijke leegte werkelijk zou kunnen opheffen, wordt buitenspel gezet.

Of iemand je hart aait

‘Wat is mooi?’,
vroeg de mier. Hij droeg een geel jasje.
‘Als je iets ziet of hoort’,
zei de vlinder,
‘En het is net
of iemand je hart aait.’

Licht en blij

Telkens wanneer ik dit lees, voel ik kriebels all over the place. De woorden lokken mij uit mijn hoofd en bevestigen de aanwezigheid van onbevangenheid en simpelheid in mij. Het lijkt op een soort verliefdheid. Ik voel me blij en het voelt even ‘alsof’ alles in het leven maakbaar is. Alsof ik de regie in handen heb en ervoor kan zorgen dat ik me altijd licht en blij voel! Maar wat als ik je nu vertel dat het mogelijk is om je dagelijks zo te voelen?

Eén ding is zeker; daarvoor moeten we niet in ons hoofd zijn. Die twijfelt aan alles, wil aan vormen voldoen en is daarmee juist de voornaamste blokkade op weg naar onze dromen. Wanneer ons hart toestemming vraagt aan ons hoofd, benoemt het rap en feilloos alle nadelen waarom je juist niet naar je hart zou moeten luisteren. Altijd!

Liefdevol universum

Mensen die naar hun hart leven, herken je zo. Ze stralen iets onaantastbaars uit. Ze zijn enthousiast en aanstekelijk in de vreugde die ze verspreiden. Alles in hun leven lijkt zich moeiteloos te voltrekken. Wie zijn dromen kent en zijn gevoel volgt, krijgt de benodigde steun. Dat is nu eenmaal de liefdevolle marktwerking van het universum.

Unieke opdracht

En jij!? Hoe zit het met jou? Ook jij bent hier op aarde om ondeugend en innerlijk vrij te zijn. Om de richting in je leven te bepalen waarin jij jouw eigen waanzinnige zielsverlangen kunt kerven. Een plek te creëren waarin jij in staat bent de meest authentieke versie van jouzelf te zijn.

Velen denken dat we gewoon toevallig worden geboren. Maar iedereen heeft een unieke opdracht; één die past bij het palet van talenten en levensomstandigheden die jij hebt meegekregen in dit leven. Het is iets waar jij goed in bent, vrolijk van wordt en waar je ook ánderen blij mee maakt.

Zelf aan de slag

Maar we moeten zelf aan de slag om te voelen wat we willen in het leven. En vaak nemen we daar geen tijd voor. We bestellen onze kerstcadeautjes toch ook online. Voor elf uur besteld, is de volgende dag in huis. Maar passie en vervulling dienen zich niet zomaar per postduif op jouw deurmat aan. Zo tweeduizend zes eigenlijk..

Inzicht in jouw talenten

Mocht je het aandurven een eerste stap in de winkel te zetten van jouw talenten en de daarmee samenhangende unieke levensopdracht, heb ik een kleine etalage voor je ingericht. Het is een aantal reflectievragen die je, om je niet direct helemaal uit je comfort zone te rukken, bedient in de dwangneurose tot het maken van lijstjes. En de bonus van deze week is dat het je inzicht biedt in het assortiment van jouw talenten en dat jij je weer bewust wordt van datgene waar jij blij van wordt.

Als je deze vragen in jouw mailbox wil hebben, stuur dan even een mailtje naar maike@mood-truck.nl.

Gratis speeddate

Je kunt ook een afspraak maken voor een gratis en vrijblijvende speeddate. Of je nu worstelt met je werk, de Liefde of iets heel anders: ik haal je op met de MoodTruck® en binnen een uur krijg je een ‘reality check’ en praktisch advies.