Gisteren was het weer eens zo ver. Zo nu en dan word ik daardoor overmeesterd. Een onrustig gevoel van binnen. Dat kan over van alles gaan. Dan moet ik er even uit, naar buiten. Ervoor zorgen dat ik het onbewuste in mij de ruimte geef. Dusdanig dat ik me kan ontketenen van datgene wat mijn vrije ‘zijn’ blokkeert op dat moment. Ik weer puur vanuit mijn hart kan handelen.
Ik besloot mijn kite uit de gangkast te bevrijden en naar het strand te gaan. Mijzelf te verliezen in de prikkelende sensaties van de vloeiende zachte streling van de zee. Me mee te laten voeren in het liefdevol stoeien tussen energie en materie. In de symbiose van de onzichtbare warme bries en het kleurrijke transparante plastic van mijn kite.
Toen ik de kite uit mijn rugtas nam, kwam ik er al snel achter dat het even zou gaan duren voordat ik kon genieten van de beroering waarnaar ik zo verlangde. De vierentwintig meter lange lijnen waren dusdanig met elkaar verstrengeld dat ik daar eerst even de tijd voor moest nemen.
Daar baalde ik van. Maar goed. Even snel doen en dan genieten, was mijn optimistische insteek. Positief gestemd startte ik de exercitie. Maar dit proces, wat ik vol vertrouwen op een snel resultaat en daarom rustig aanging, liep binnen no time uit op een enorm handgemeen tussen de touwen en mijn ego. Hoe sneller ik de veldslag wilde winnen en dit forceerde, des te meer leken de touwen de behoefte te voelen hun veiligheid bij elkaar te zoeken en zich aan elkaar vast te klampen.
Binnen tien minuten zat alles weer bruut in de tas gepropt en was ik op zoek naar een andere invulling om mijzelf uit mijzelf te bevrijden. Ik besloot te gaan wandelen. Maar iets hield mij tegen. Het gaan wandelen voelde als een metafoor voor het wegrennen van mijn eigen inwendige conflict. De touwen waren de visuele en tastbare versie van de innerlijke worsteling waar ik mee te dealen had. Ik voelde dat ik de ontknoping aan moest gaan. Mijzelf in de ziel kijkend. De pijn voelen. In berusting en vol overgave. Met alle mogelijke uitkomsten van dien.
Ik heb er twee uren over gedaan. De touwtjes centimeter voor centimeter repetitief en zo nu en dan terugvallend uit elkaar halen. Daarnaast aandacht betrachtend voor de aanvullende sensaties die de natuur te bieden had. Zoals het zonnetje ook in mijn hart, de zachte liefelijke bries strelend langs mijn huid, de meditatieve ruis van de zee die mijn oren verwenden en de rondvliegende veertjes in de warme honingachtige herfstlucht als beeldspraak voor de Liefde.
Ik vond mijn hart terug. Verbindingen kosten tijd, ook met jezelf, laat staan wanneer er sprake is van meerdere lijntjes.