Ik ben voorbij de golven

Al drieënveertig jaar ben ik hier. In mijn vorige levens, zo werd mij onlangs verteld tijdens een bezoek aan een karmacoach, ben ik vele malen een eigenwijze zwerver geweest met alle vrijheid van de wereld. Dit verklaart een hoop voor mij, mede daarom gaat mijn ziel ‘moeten, willen en dreigen’ uit de weg. Mijn ziel verlangt ernaar vrij te zijn, te vliegen.

Succesverhaal

Ze noemden mij Maike. Ik had in deze incarnatie uitgerekend gekozen voor een gezin waar prestatie en materiële ambitie hoog in het vaandel stonden.

Goedbedoeld maakte mijn moeder er haar persoonlijke missie van haar niet verwezenlijkte dromen op mij te projecteren. Van jongs af aan werd ik opgestuwd om te moeten presteren aan de buitenkant. Ík zou een succesverhaal worden!

Authentieke zwerver

Het was een memorabele lentedag in 1976, de dag waarop ik voor het eerst bewust in de spiegel keek en dacht: ‘Hé, die knapperd, dat ben IK!’ Eén ding wist ik zeker, ík zou natuurlijk niet meegaan in die prestatiedrang! Maar ja, ik was dan ook nog maar anderhalf jaar oud met als ‘enige’ bagage de zielsherinneringen van mijn loopbaan als authentieke zwerver.

Uitverkorene

Naarmate ik ouder werd, ontdekte ik dat ik keuzes van anderen op aarde kon beïnvloeden. Wanneer ik mij op een bepaalde manier gedroeg, mocht ík als uitverkorene van de klas met meester Smit meevissen en zijn broodjes met leverkaas opeten en kozen ze míj als aanvoerder van het hockeyteam.

Goede cijfers en sportprestaties werden beloond met aandacht en liefde.

Conditioneringsgedachte

Na verloop van tijd kreeg deze conditioneringsgedachte de overhand. Ik wilde erbij horen en vond het belangrijk om het ‘goed genoeg te doen’. De continuïteit van het hele universum hing af van welke broek ik aan mijn kont had, met welke potentiële wereldleiders ik op het schoolplein gesignaleerd werd en hoeveel hockeyballen ik het goal in goochelde.

Aandacht was mijn zuurstof. Minor detail was, dat ik er langzamerhand wel een fulltime job aan had om mijn zelfbeeld in stand te houden.

Als bavianen op de apenrots

Gaandeweg werd het tijd voor het ‘serieuze’ leven. Nu ging hét gebeuren! Ik ontmoette anderen die eveneens in de ban waren geraakt van de verslaving het ‘goed genoeg te doen’. Sommige types wilden zich bewijzen, sloegen zichzelf op de borst en stonden als bavianen op de apenrots te brullen dat we met zijn allen absoluut linksaf moesten.

Samen met mij waren er anderen die zich offerden en zich gedroegen als behagende door het stof kruipende ja-knikkende onderdanen, een orgasme krijgend wanneer zij bij Gods gratie een schouderklopje kregen. Dit was voor mij de bevestiging dat ik goed op weg was. Zo hoorde het dus.

Gecreëerde illusie

Steeds groter werd de lacune tussen mijn essentie en de door mijzelf gecreëerde illusie. De geboorte van het fundament voor een instortend kaartenpaleis in spé werd daarmee een feit. Ik móest kiezen voor de juiste vrienden, de juiste baan en de juiste partner. Dat werd natuurlijk een baan waarmee ik stinkend rijk werd. Dat zorgde immers voor maatschappelijk aanzien en financiële rust.

Ik koos een partner die mij adoreerde. Een persoon bij wie ik overheersend kon zijn en bij wie ik daadkrachtig mijn mening kon verkondigen, iets wat ik in de boze grote mensenwereld niet durfde. Iemand die mij de liefde gaf die ik mijzelf niet kon geven.

Mijn sprankel doofde

Hoezeer ik ook mijn best deed tussen het noodweer door te laveren, ook ík kreeg te maken met tegenslag. Steeds vaker ging de stroming niet de beloofde richting uit. Ik bemerkte dat het leven, míjn leven, zijn eigen koers ging bepalen. Mijn sprankel doofde. Vol onbegrip liet ik mij, mentaal vechtend tegen alles en iedereen, fysiek willoos meevoeren met de stroming.

Vele met snijdende kou vergezelde golven van pijn, waaronder het heengaan van dierbaren, een bijna-doodervaring, een scheiding en een burn-out trachtten mij wakker te beuken. Tevergeefs.. ik voelde alleen onzekerheid en frustratie. Mijn knapzak genaamd ‘verleden’ werd langzaam maar zeker gevuld met verwijten, schuldgevoelens, verdriet en boosheid.

Van een uitbundige, grappige, liefdevolle levensgenieter veranderde ik gestaag in een angstige zure bom, verkerend in een enorme slachtofferrol.

Als een diva

Wat ik inmiddels wél had, was een goedgevulde bankrekening. Dé oplossing lag voorhanden; ‘ik ga spullen kopen!’ Ik besloot mijzelf te verrijken. Zo kon ik laten zien hoe goed ik het voor elkaar had; ik kon het echt iédereen aanraden!

Ik woonde in een dubbel bovenhuis met zes slaapkamers. Het interieur was harmonieus gevuld met de meest trendy meubelstukken. Waarom zou ik gordijnen kopen bij Ikea wanneer ik mij ook kwalitatief goede gordijnen kon permitteren van duizenden euro’s. Ik vond het geweldig mijn kinderen zodanig te kleden dat ze, als ze ontdekt zouden worden, direct klaar zouden zijn voor de catwalk.

Ik liep als een diva rond en schonk flessen, al dan niet dozen, Chardonnay leeg voor iedereen die mijn weelde ‘aankon’. Ik voelde mij fan-tás-tisch!

Een plee van tienduizend euro

Maar steeds wanneer ik even van dit euforische gevoel had kunnen genieten, kwam ik weer bij mijn naakte ontevreden zelf terecht. Dan zocht ik weer een nieuw project om in mijn sas te zijn. Ik kocht een plee van tienduizend euro, reed in een Beetle en was grootaandeelhouder bij Thuisbezorgd.nl. Ik was kampioen in het grijpen naar oplossingen buiten mijzelf als opvulling van mijn eigen holle bestaan. Ik greep als een rupsje nooit genoeg naar dure kleding, alcohol en medicatie.

Mijn cocon, om mijzelf te ontpoppen tot een prachtig mooie vlinder, zou ik op deze wijze niet bereiken. Ontredderd en tevergeefs verslond ik mijn, inmiddels vijfde, therapeut.

‘Ik word spiritueel!’

Ten einde raad riep ik mijzelf toe: ‘Ik word spiritueel!’ De zelfhulpboeken waren niet aan te slepen, ik ademde wierook, ging op yoga, boekte weekenden in stiltekloosters en herhaalde klakkeloos Hare Krishna-achtige affirmaties (God weet wat ik allemaal uitkraamde). En allemachtig… ook dát werkte maar tijdelijk!

Ten einde raad

Ik was ten einde raad en ik wist het écht niet meer. Daar zat ik dan een beetje burn-out te zijn op de kille plavuizen van de buurtsuper met mijn dikke bankpas en álle schappen waren leeg.. de oplossingen waren uitverkocht! Wat restte, was stilte.

Samensmelten van de golven

Nooit was het in mij opgekomen om even te bezinnen, te genieten van het magische spel van het stoten en het samensmelten van de golven. In rust en volledige overgave de afwisseling tussen de vloeiende zachte streling en de helse vloed van de zee gade te slaan.

Maar wát danste daar in mijn borststreek!!? Ik voelde mijn hartje sprankelen! Ik had mijn leven ijverig gewijd aan het trotseren van en vechten tegen de golven. Maar wat zou er gebeuren als ik, omdat ik daar zín in heb, mijn surfboard zou pakken en mij ín de zee zou storten, met de golven zou spelen?

Mijn ziel

Mijn dik betaalde positie in loondienst verruilde ik voor een baan bij de werkgever waar ik nooit ontslagen kan worden; mijn ziel. Ik begeleid anderen in hun zoekproces naar hún missie, geef interieuradvies en schrijf graag.

Mijn behaaglijke koopwoning heeft plaatsgemaakt voor een blokhut. Ik heb de perfectie van mijzelf ontmoet. Een prachtmens met wie de fysieke, emotionele, mentale en spirituele binding geen grenzen kent. Hierdoor heb ik een totaal andere kijk op Liefde gekregen; de vrije en onvoorwaardelijke versie.

Gevoelskwestie

Mijn hoofd probeert mij af en toe nog te verleiden in gevoelskwesties. Ondanks dat ik hem met vervroegd pensioen heb gestuurd, blíjft hij volharden. Wát een doorzettingsvermogen! Arme ziel. ?