Mijn Liefde zegt dat ik dag en nacht in haar hart ben. Daar moet ik het maar mee doen. Hoe is dat voor mij?

𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐰𝐚𝐩𝐞𝐧𝐬𝐩𝐫𝐞𝐮𝐤

Ik stond vooraan in de rij toen ze daarboven de mannelijke energie uitdeelden. Controle, erkenning en prestatie waren mijn credo. Oók in de Liefde. Op het witte paard ten strijde trekken en veroveren, was mijn wapenspreuk. Hoe onmogelijker de prooi, des te groter de trofee. Mijn gestuntel en pogingen om niet alleen te hoeven zijn.

𝐄𝐞𝐧 𝐯𝐞𝐫𝐬𝐥𝐚𝐯𝐢𝐧𝐠

Verliefdheid werd een verslaving. Ik had een ander nodig om mij op te richten, anders miste ik mijn zuurstof. Eenmaal een hart veroverd, stak de verveling snel de kop op. Dan ging ik op zoek naar een nieuwe potentiële lover. Als ik die niet vond, creëerde ik simpelweg een illusionaire vlam. Meer dan een fundamentele wereldreis op zoek naar de zoveelste zelfafwijzing was het niet. Ondanks dat het mij aan aandacht niet ontbrak, voelde ik mij niet geliefd, niet gewaardeerd en bovenal niet vrij.

𝐈𝐧𝐬𝐭𝐞𝐥𝐥𝐢𝐧𝐠 𝐯𝐞𝐫𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫𝐞𝐧

En toen, toen ontmoette ik haar. Gelukkig getrouwd met een ander, dat dan weer wel. Als ik deze Liefde, waarvan mijn ziel voelde dat die voorbestemd was, wilde leven moest ík mijn instelling veranderen. De onzekerheid die ik in mijn spiegel zag, was tergend lelijk. Ik zag in dat duisternis geen duisternis kan verdrijven, dat enkel licht daartoe in staat is. Ik moest dus mijn vrouwelijke energie gaan toelaten. Mij bekwamen in overgave, berusting en ontvankelijkheid. Dát was de sleutel naar een harmonische verbinding met mijzelf. Ik leerde dat liefde geen behoefte is, maar een ontvlamd hart en een betoverde ziel. Graag deel ik de zielenspinsels van mijn buiteling en verwondering tijdens deze ultieme test van het universum.

𝐑𝐨𝐞𝐝𝐞𝐥𝐝𝐢𝐞𝐫𝐞𝐧

Wij mensen zijn roedeldieren. Huisje boompje beestje is nagenoeg een universeel principe. Ik zag je, ik wou je, ik heb je en ik hou je! Maar, laten wij de definitie van Liefde er eens op naslaan. Deze luidt: de intieme verbinding met een ander waarin wij een wereld apart creëren. Hieruit putten we, op basis van vertrouwen, kracht en warmte. Ik persoonlijk lees niéts terug over de vorm waaraan dit samenzijn zal moeten voldoen.

𝐋𝐢𝐞𝐟𝐝𝐞 𝐰𝐢𝐥 𝐬𝐭𝐫𝐨𝐦𝐞𝐧

Wij zijn rechtmatig eigenaar van ons hart en mogen het geven aan wie, waar, wanneer en hoe wij willen. Als vrije ziel kwamen wij op aarde. Vrijheid is onze essentie, ook in de Liefde. Liefde wil stromen. Allerhande mitsen en maren over de vorm ervan dragen hiertoe niet bij. Ruimhartig en vrij zijn, met andere vormen genoegen nemen, kan groter zijn dan het traditionele samenzijn soms te bieden heeft.

𝐎𝐧𝐭𝐰𝐢𝐤𝐤𝐞𝐥𝐩𝐮𝐧𝐭𝐞𝐧

Wanneer een ander iets doet wat wij niet prettig vinden, zijn wij geneigd ons gekwetst te voelen. Niets zo zegenrijk om dan een allesverwoestende negatieve gedachte over de ander te creëren en eventueel, al dan niet theatraal, de deur dicht te knallen. Dan hoeven wij onze eigen donkere kant tenminste niet te zien. Maar voor wie liefhebben een deur is die je kunt openen, en ook kunt sluiten, heeft het huis van zijn ziel nog niet betreden. In dát huis reikt toegankelijkheid tot in oneindigheid. Laten wij stoutmoedig zijn en onszelf toestaan onze eigen ontwikkelpunten in een verbinding te (h)erkennen. Wíj mogen met diégene zijn, onszelf helemaal overgeven, en zijn of haar invloed toestaan om onszelf te doorgronden.

𝐇𝐮𝐧𝐤𝐞𝐫𝐢𝐧𝐠

Niets genoegzamer dan zo nu en dan zwelgend verlangen naar een Liefde die niet bij ons kan of wil zijn. Muziekje aan, flesje wijn op tafel, pak tissues erbij en brullen maar. Heerlijk, die momenten van dramatische zelfkastijding. Maar waarom!? Taxeren wij een moment van zielsverrukking wel op juiste waarde, door van een ander iets te verwachten wat diegene nu niet kan of wil. De ander kiest ervoor op dat moment elders te zijn, dát is een voldongen feit. Wij willen nú Liefde voelen, dat is ónze dorst! Maar wanneer wij hunkeren naar een situatie die niet is zoals wij wensen, voelen wij juist píjn en verdriét. En dat doen wij onszelf nota bene aan!

𝐋𝐢𝐞𝐟𝐝𝐞 𝐢𝐧 𝐨𝐧𝐬 𝐡𝐚𝐫𝐭

Onze uitdaging is om de keuzes van een ander liefdevol te respecteren, zonder deze op onszelf te betrekken. Is er niet pas daadwerkelijk sprake van extase wanneer het de pure wil is van de ander om samen met ons te zijn? Zijn wij niet rijker vervuld wanneer onze Liefde kan doen waar hij of zij op dat moment blij van wordt. Liefde dragen wij immers mee in ons hart.

𝐃𝐫𝐢𝐞 𝐠𝐞𝐫𝐞𝐜𝐡𝐭𝐞𝐧

Wij willen passie, intimiteit en verbondenheid. Hoeveel relaties met deze drie gerechten op het hoofdmenu kennen wij eigenlijk? Ondanks dat echtgenoot de verleden tijd van echt genieten is, kiest een aantal van ons verder te leven in een gezapig samenzijn. Wij hebben natuurlijk een torenhoge hypotheek en moeten onze bloedjes van kinderen voorleven. Wij willen anderen niet kwetsen en teleurstellen. Dan kunnen wij ons leven maar beter zachtjes voorbij laten glijden. Maar spijt bewolkt het gemoed.

𝐆𝐫𝐞𝐧𝐳𝐞𝐥𝐨𝐨𝐬 𝐠𝐞𝐧𝐢𝐞𝐭𝐞𝐧

Visualiseer eens dat wij nog maar kort te leven hebben. Willen wij dan niet grenzeloos genieten!? Passie proeven, intimiteit inhaleren en de verbinding verdiepen!? Wensen wij degene van wie wij écht houden niet hetzelfde toe?

𝐑𝐮𝐢𝐦𝐭𝐞 𝐠𝐞𝐯𝐞𝐧

Wij verkondigen trots dat wij degene van wie wij houden, vrijlaten. Maar als onze Liefde ons oprecht vertelt ook van een ander te houden, geven wij hem of haar dan onze welgemeende zegen? Is de angst onze basis kwijt te raken niet groter dan onze innerlijke kracht en het vertrouwen in de verbinding die wij met elkaar hebben? Ruimte geven aan een ander is het grootste, meest liefdevolle gebaar dat wij kunnen maken. Niet de enige zijn in het hart van onze Liefde, verandert immers niets aan de significantie van de Liefde die we samen delen.

𝐕𝐨𝐥𝐝𝐨𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐠𝐞𝐧𝐨𝐞𝐠

Dichter bij mijn Liefde zijn dan ik ben, is onmogelijk. Ik aanvaard dat ik niet weet hoe ver ik mee kan, ik geef haar alles wat ik heb. Anders is beter en voldoende genoeg. Laat ons maar in ons eigen paradijs.