Het proces was een aantal dagen gaande. Diep in mij ontwikkelde zich een gevoel waarop ik gestaag grip verloor. Ik liet mij overnemen door een erg onprettige sensatie die niet terug te duiden was op een specifieke aanleiding of gebeurtenis. Ik zakte er steeds verder in weg. Diep en verraderlijk als drijfzand.

Doorgaans weet ik me prima te redden met mijzelf. Ik ben mij ervan bewust dat ik over een aantal talenten beschik waardoor ik binnen no time weer gevuld ben met levensenergie. Maar, ondanks dit heldere weten over een mogelijke ontsnappingsroute uit deze misère, verkoos ik toch willoos verder te dobberen in de golven van mijn innerlijke worsteling. Met als gevolg dat ik op een punt belandde waarop ik letterlijk weerstand tegen de weerstand ervaarde. 

Met wiskunde heb ik nooit hoge ogen gegooid. Mijn gemiddelde lag zo rond een matig vijfje. Maar één wijze les is me altijd bijgebleven. Het feit dat wanneer je een negatief getal vermenigvuldigd met een ander negatief getal, je een positieve uitkomst krijgt. Ik heb het nooit begrepen maar dat bood perspectief.

Dus besloot ik, ondanks mijn ‘bad-hair-day’, toch maar mijn hardloopschoenen aan te trekken. Tergend langzaam, continu op zoek naar excuses om nog niet te hoeven vertrekken, bewoog ik mij richting mijn fiets. Onderweg naar de duinen strooide ik in gedachten ongefundeerde verwensingen naar anderen die er eigenlijk helemaal niets aan konden doen dat ik zo in conflict was met mijzelf.

Eenmaal gearriveerd op de startplek van mijn parcours was het onvermijdelijke punt dan toch bereikt. Precies dit was de plek waar ik normaliter mijn pas wat zou versnellen om zodoende de intentie te plaatsen dat ik daadwerkelijk aan mijn activiteit zou gaan beginnen. Plichtsgetrouw, maar nog totaal onwelwillend, bracht ik mijn tempo wat omhoog. Het begin was er.

En natuurlijk zat mijn sportbeha ongelofelijk los waardoor ik werd geconfronteerd met stukken vlees waarvan ik me niet bewust ben wanneer ik op de bank zit. Ook werd ik uitermate geïrriteerd door een propje katoen in mijn sok bij mijn linker kleine teen en hing mijn broek zo nu en dan onder een om aandacht roepende vetrol. Tot overmaat van ramp voelde ik bij het tweede zandpad al dat ik naar het toilet moest en ik was nog maar net gestart..

Toen gebeurde het. Het gebeurde écht.

Zoals altijd wanneer ik mijn behoefte aan lichamelijke beweging en de natuur combineer, voelde ik de aanwezigheid van de steunende vader van mijn innerlijke kind. Een euforisch gevoel van berusting overviel me. Ik kon me overgeven aan het moment. Door mijzelf toe te staan dieper in mijzelf te komen, ongeacht of het prettige dan wel onprettige sensaties opriep, was ik in staat precies datgene te doorvoelen wat naar boven werd gebracht. En omdat alles er mocht zijn gebeurde er iets wonderlijks.

Ik zag de kleuren van de planten en de lucht om mij heen transformeren in een hemels tafereel. Ik stond met mijn hele hart toe dat de vogeltjes mij inspireerden te vertrouwen op mijn authenticiteit en vrijheid. En de zee overspoelde mij met haar onvoorwaardelijk diepe strelingen van Liefde.

Mijn Atleet bracht mij door zijn lichaamsbeheersing voor de zoveelste keer het inzicht dat mijn geest sterker is dan de beperkingen van mijn lichaam. Vrouwe Natuur ondersteunde mij in het openen van mijn innerlijke schatkist en hielp mij ego-patronen en innerlijke blokkades te zuiveren. En mijn Schrijver deelt nu met jou zijn ervaringen door middel van het woord dat meezingt met mijn hart.

De wetenschap over welke talenten ik beschik en hoe ze te voeden, is een verrijking van mijn leven. Mijn talenten ervaar ik als een bedding van innerlijke schatten waardoor ik word gedragen, gehoord en gekend. En de antwoorden liggen allemaal in mijzelf besloten.

Mijn bewustzijnstoestand definieert niet wie ik ben. Ik definieer mijn bewustzijnstoestand.